OpenAI کدنویسی را به آسانی صحبت کردن با یک بلندگو هوشمند می کند.

 روزهای اولیه برنامه نویسی، تحقیق وجودی، و دو حزبی بودن در مقابل چشمان ما.
به دفتری در منطقه ماموریت سانفرانسیسکو رفتم تا یک برنامه رایانه ای را که وعده اختلال در برنامه نویسی رایانه را می دهد، از نزدیک ببینم. داشتم از OpenAI بازدید می کردم، شرکتی که به «هوش عمومی مصنوعی» اختصاص دارد (بر خلاف انسان ها، که حداقل در روزهای خوب، هوش عمومی غیر مصنوعی دارند). آخرین ساخته آنها Codex نام دارد و کدهای کامپیوتری را در برخی موارد به خوبی می نویسد.

من تحت تأثیر قرار گرفتم زیرا گرگ براکمن، مدیر ارشد فناوری OpenAI و هم بنیانگذارش، وویچ زارمبا، که یکی از خالقان کلیدی Codex است، آن را در یک دمو زنده به سرعت طی کردند. آنها از Codex خواستند که متنی را بیان کند، تعدادی تصویر بگیرد، یک صفحه وب ایجاد کند و صفحه را در اینترنت قرار دهد. سپس، با استفاده از زبان معمولی که ممکن است در مکالمه استفاده شود، آنها یک بازی ساده را با گرفتن تصاویر مبتنی بر وب هلیکوپترها ساختند و آنها را وادار به پرواز در سراسر صفحه نمایش و انفجار دشمنان کردند. همانطور که بازی ویژگی به ویژگی شکل می گرفت، متوجه شدم که در حال مشاهده تغییر شکل معروف “وضعیت جریان” هستم که کدنویسان خوب هنگام چرخش آن را احساس می کنند. تا به حال این جریان شامل یک گفتگوی درونی شدید بود. اکنون بیشتر شبیه مکالمه با یک ربات همراه است.

دستورات ساده‌ای که Codex از زبان به کد ترجمه می‌کند، هیچ دلیلی در مورد کاری که یک کامپیوتر می‌تواند انجام دهد، نمی‌کند، اما در حالت ایده‌آل، دقایق پر زحمتی را که حتی یک کدنویس متخصص برای انجام چنین کارهایی صرف می‌کند، از بین می‌برد. در یک نقطه از دمو، مدیر عامل OpenAI، سم آلتمن، که در حال برگزاری جلسه بود، اظهار داشت که در روزهای برنامه‌نویسی‌اش نیم ساعت طول می‌کشد تا کاری را که Codex در چند ثانیه انجام می‌دهد، انجام دهد. Codex – که می داند چگونه از چندین زبان کامپیوتری، از پایتون گرفته تا جاوا اسکریپت و HTML استفاده کند – به تنهایی تشخیص می دهد که برای یک کار خاص مناسب است و به تولید کد تمیز می پردازد.

بلاک باستر قبلی OpenAI GPT 3 بود، یک سیستم “زبان طبیعی” که قادر است عبارات نثر قابل قبولی را از نشانه های مختلف ایجاد کند. این دقیقاً یک چیز نیست، اما می توانید آن را خواهر یا برادر بنامید – هر دو مورد نظم طبیعی کارهایی که مردم انجام می دهند و ماشین ها انجام می دهند را نقض می کند. اما، حداقل در حال حاضر، این دو نیز محدودیت های مشابهی دارند. GPT 3 در حال حاضر نمی تواند با ناباکوف مطابقت داشته باشد، اما احتمالاً می تواند یک کپی از ژاکت معقول ایجاد کند. در همین راستا، کارکنان IT دولتی به این زودی ها زیرساخت تامین اجتماعی را با چند دستور Codex جایگزین نخواهند کرد. اما در حالی که موفقیت‌های GPT 3 با تولید اسنادی به دست می‌آیند که نوار اعتبار را پاک می‌کنند، بیت‌های اندازه بیتی که Codex ایجاد می‌کند، در کسری از زمان با کدهای انسانی مطابقت یا بهبود می‌یابد. براکمن می گوید: «این مدل خیلی بهتر از من است. از آنجایی که ما آن را بر روی میلیاردها خط کد منبع عمومی در دسترس آموزش داده‌ایم، به هر طریقی دیده می‌شود که مردم از همه توابع موجود در آنجا استفاده می‌کنند، و در نگاشت آن با زمینه دامنه‌ای که شما در حال کار هستید بسیار خوب است.

با این حال، در این مرحله، Codex نمی‌تواند حتی اکثر درخواست‌هایی را که مردم ارائه می‌دهند، انجام دهد. نسخه این را اعلام کرد.

همانطور که نسخه ی نمایشی را تماشا کردم، اولین فکرم این بود که کارهای زیادی وجود دارد. براکمن التماس می کند که متفاوت باشد. او استدلال می کند که برنامه نویسی واقعی آن نوع کار سختی نیست که Codex انجام می دهد، دستورات را به کد ترجمه می کند، بلکه کار مفهومی تری است که انسان ها حداقل در حال حاضر در آن بهتر هستند. او می‌گوید: «برنامه‌نویسی واقعاً داشتن یک رویا است.» این در مورد داشتن این تصویر از چیزی است که می‌خواهید بسازید، درک کاربر خود، از خود بپرسید: «چقدر باید این کار را جاه‌طلبانه بسازیم، یا باید آن را انجام دهیم. مهلت؟»

اما صبر کن زارمبا می‌گوید آزمایش‌های OpenAI نشان می‌دهد که هنگام استفاده از Codex، برنامه‌نویسان بیش از دو برابر سریع‌تر نرم‌افزار تولید می‌کنند. من اهل ریاضی نیستم، اما به نظرم می رسد که اگر شرکت من 10 برنامه نویس استخدام کند، دوبرابر کردن بهره وری آنها به این معنی است که می توانم پنج برنامه نویس را رها کنم، درست است؟ بروکمن نمی‌گوید که با ایجاد امکان نوشتن برنامه‌های رایانه‌ای بیشتر، مردم کد ایجاد می‌کنند تا کارهای مختلف را آسان‌تر و کارآمدتر کنند و تقاضا برای کدنویس‌ها افزایش می‌یابد.

براکمن می‌گوید Codex نه تنها نوشتن کد، بلکه یادگیری نحوه کدنویسی را متحول خواهد کرد. هادی پرتوی، بنیانگذار Code.org، فکر می‌کند که آموزش کامپیوتر زمانی بهبود می‌یابد که دانش‌آموزان بتوانند فوراً ببینند که کدکس چگونه با یک مشکل برخورد می‌کند و از آن درس می‌گیرد. همچنین، توانمندی‌هایی که تازه‌کارها از اجرای فوری دستورات دریافت می‌کنند، آنها را تشویق به یادگیری می‌کند، برخلاف روزهای قدیم که مردم کدهای باگی می‌نوشتند که باعث می‌شد احساس بازنده بودن کنند و آنها را از تعقیب منصرف کند.

با این حال، جنبه بدبینانه من ارزش آموزش به مردم را زیر سوال می برد که چگونه کد درست کنند، درست در لحظه ای که کامپیوترها یاد می گیرند آن را به تنهایی انجام دهند. اما پرتوی با براکمن همسو است و اصرار دارد که بسیاری از برنامه نویسان آینده از نوع رویاپردازان خواهند بود، نه غرغرهایی که کد را به صدا در می آورند. پرتوی می‌گوید: «از آنجایی که کار کدنویسی آسان‌تر می‌شود، آموزش علوم رایانه می‌تواند بر مفاهیم تفکر محاسباتی سطح بالاتر مانند طراحی رابط‌ها، الگوریتم‌ها و ساختارهای داده تمرکز کند.» او با Brockman موافق است که Codex افراد را بیکار نمی کند، بلکه تقاضا برای برنامه نویسان رایانه را افزایش می دهد، زیرا ما در شرف بازگشایی قدرت کدنویسی برای تغییر دامنه های جدید هستیم. (به هر حال، OpenAI قصد دارد از طریق دریافت هزینه از شرکت هایی که از Codex استفاده می کنند، با یک طرح قیمت گذاری که هنوز مشخص نشده است، درآمد کسب کند.).

به عبارت دیگر، آنها می گویند که شرکت تخیلی من با 10 برنامه نویس – که اکنون می توانند کار 20 نفر را با استفاده از Codex انجام دهند – ممکن است 10 برنامه نویس دیگر را استخدام کند. این کد 40 برابر بیشتر برای شرکت من نوشته شده است!

بنابراین، هدف Codex و جانشینان آن این است که ما را در دریایی از کد منبع غوطه ور کنند که به سمت انواع وظایف قبلی غیر خودکار هدایت می شود. Brockman چیزی شبیه به رایانه Star Trek را در نظر می گیرد که اساساً می تواند هر درخواستی را که شما به آن ارائه می دهید برآورده کند – مانند الکسا ، فقط همه چیز را انجام می دهد. او می افزاید: «و یک روز، شاید بتوانید ماشینی بسازید که به اندازه یک انسان توانایی کامل داشته باشد. ما در حال ساختن، ساختن، ساختن به سمت آن هستیم. و در تمام طول مسیر، ما در حال ساختن چیزهای مفید هستیم.»

سفر در زمان
در کتاب هکرها در سال 1984، من در مورد دوران اولیه برنامه‌نویسی رایانه‌ای می‌نویسند، از روزهایی که برنامه‌ها روی صفحه کلید تایپ نمی‌شدند، بلکه در کارت‌های پانچ کلید می‌خوردند و توسط کشیشی از مناقصه‌های مجاز به رایانه وارد می‌شدند. برنامه نویسان گاهی ساعت ها یا حتی روزها منتظر می ماندند تا بفهمند آیا کد کار می کند یا خیر. در این قسمت من در مورد IBM 704 در MIT و شاگردان جان مک کارتی، استادی که اولین بار عبارت هوش مصنوعی را ابداع کرد، صحبت می کنم:

اسرار آن ماشین‌های آی‌بی‌ام وجود داشت که برخی از افراد مسن در MIT با دسترسی به 704 و دوستانی که در میان کشیشان بودند، به سختی آموختند. به طرز شگفت انگیزی، تعدادی از آن برنامه نویسان، دانش آموزان مقطع کارشناسی ارشد که با مک کارتی کار می کردند، حتی برنامه ای نوشته بودند که از یکی از ردیف های نورهای کوچک استفاده می کرد: چراغ ها به گونه ای روشن می شدند که به نظر می رسید توپ کوچکی از سمت راست عبور می کند. به سمت چپ: اگر یک اپراتور دقیقاً در زمان مناسب کلید را بزند، حرکت چراغ ها می تواند معکوس شود – پینگ پنگ کامپیوتری! این بدیهی است که شما برای تحت تاثیر قرار دادن همتایان خود به نمایش می گذارید، و سپس به برنامه واقعی شما نگاه می کنند تا ببینند چگونه انجام شده است.