اعتیاد به تلفن های هوشمند در کودکان و نوجوانان

یک گوشی هوشمند یک تکنولوژی جدید است که ویژگی‌های یک تلفن همراه با دیگر دستگاه‌های تلفن همراه, مانند یک دستیار دیجیتالی شخصی, بازیکن رسانه, سیستم موقعیت یابی جهانی (GPS) و بسیاری از برنامه‌های دیگر را ترکیب می‌کند. از همه مهم‌تر, تفاوت اصلی بین تلفن‌های هوشمند و گوشی‌های موبایل قبلی, دسترسی کامل به اینترنت است که به کاربران امکان می‌دهد تا پست الکترونیکی را جستجو کنند, وب را جستجو کنند, و هر جا و هر کجا و هر کجا که باشند, کار بیشتری انجام دهند. علاوه بر این, گوشی‌های هوشمند فرصت‌های منحصر به فرد برای حفظ ارتباط نامحدود و خودبه خودی با دیگران از طریق ارتباط صوتی, پیام‌رسانی, مکالمه ویدیویی, و خدمات شبکه اجتماعی ارائه می‌دهند ( Sarwar & Soomro, 2013). به خاطر دامنه گسترده توابع آن, یک گوشی هوشمند به جای تلفن ساده یک کامپیوتر دستی در نظر گرفته می‌شود. گوشی های هوشمند الگوهای مصرف الکترونیک کودکان و نوجوانان را به شدت تغییر داد. اول, با دسترسی به اینترنت بی‌سیم, گوشی‌های هوشمند امکان ارتباط با دیگران را حتی بدون داشتن قرارداد با یک شرکت مخابراتی فراهم می‌کنند. دوم اینکه, گوشی‌های هوشمند (گوشی‌های هوشمند) از گوشی‌های هوشمند به کودکان و نوجوانان کمک می‌کنند که از گوشی‌های هوشمند استفاده کنند. این به این دلیل مهم است که با گوشی‌های هوشمند راحت‌تر است که از نظارت بزرگ‌ترها خودداری کنید تا با دستگاه‌های دیگر مانند تلویزیون و یا کامپیوترهای شخصی (PC). استفاده گسترده از گوشی‌های هوشمند, انبوهی از مسائل پیچیده و پیچیده را بالا می‌برد. به دلیل اتصال آن‌ها با اینترنت, اعتیاد به گوشی‌های هوشمند به احتمال زیاد باعث مشکلات فیزیکی و روانی مشابه اعتیاد به اینترنت می‌شود.

THE GROWTH OF SMARTPHONE USAGE
رشد استفاده از تلفن های هوشمند
گوشی های هوشمند به طور گسترده‌ای محبوب شده‌اند و تعداد کاربران به طور قابل‌توجهی با بیش از ۱.۰۸ میلیارد کاربر در سراسر جهان در سال ۲۰۱۲ افزایش می‌یابد (Mok et al., 2014). نرخ نفوذ گوشی‌های هوشمند به بیش از ۵۰ درصد در ایالات‌متحده و بیش از ۶۵ درصد در کره‌جنوبی در سال ۲۰۱۳ رسیده‌است و این درصدها به طور مداوم در حال افزایش هستند ( H. Ahn, Wijaya, & Esmero, 2014).
افزایش استفاده از گوشی‌های هوشمند در میان نوجوانان از یک استاندارد سالم فراتر رفته‌است. در سوییس, مالکیت یک گوشی هوشمند ۱۲ تا ۱۹ ساله در سال ۲۰۱۰ به ۴۷ درصد رسید, اما در سال ۲۰۱۲ به میزان ۳۲ درصد افزایش یافت (Lemola, Perkinson- Gloor, Brand, Dewald- Kaufmann, & Grob, 2015). ارقام در سال ۲۰۱۳ نشان داد که تقریباً نیمی از کودکان ۵ تا ۱۵ ساله در انگلستان تلفن همراه دارند. مطالعات نشان داده‌اند که با افزایش سن افراد, تعداد دستگاه‌های ترجیح داده‌شده تلفن‌های هوشمند نیز افزایش می‌یابد, که این میزان ۶۲ % برای کودکان ۱۲ تا ۱۵ سال است. در ایالاتمتحده, gures گرایش مشابهی را نشان داده‌اند. نود و پنج درصد بچه‌های ۱۲ تا ۱۷ ساله به اینترنت دسترسی دارند و ۷۴ درصد آن‌ها از دستگاه‌های تلفن همراه استفاده می‌کنند. در کره, نرخ مالکیت دستگاه‌های هوشمند افزایش چشمگیری در جوانان ۶ تا ۱۹ سال نشان داده‌است. در سال ۲۰۱۱, بخش ۲۱.۴ % بود, در حالی که در سال ۲۰۱۲ به ۶۴.۵ درصد افزایش یافت. تا سال ۲۰۱۳ این میزان به ۷۴.۱ درصد رسیده‌است.

DEFINITION OF SMARTPHONE ADDICTION
تعریف اعتیاد به تلفن های هوشمند
سازمان بهداشت جهانی اعتیاد را به عنوان وابستگی تعریف می‌کند; استفاده مداوم از چیزی برای هدف آرامش, راحتی, یا تحریک, که اغلب نیاز به تمایل دارد زمانی که وجود ندارد (سازمان بهداشت جهانی, 2006). اعتیاد زمانی محدود به مواد مخدر یا مواد محسوب می‌شد, اما اخیراً اعتیاد رفتاری به عنوان یک نهاد تشخیصی جدید در راهنمای فعلی تشخیص اختلالات ذهنی ارائه شده‌است ( DSM- 5 ; American Psychiatric Association, 2013). مشابه اعتیاد به مواد، اعتیاد رفتاری به عنوان یک محرک عادی یا اجبار برای ادامه رفتار با وجود تاثیر منفی آن بر سلامت فرد درک می‌شود (Roberts & Pirog, 2012). فقدان کنترل بر روی رفتار یک عنصر اساسی از هر نوع اعتیاد است.
تنها گروه اعتیاد رفتاری در DSM – ۵ بازی آسیب شناسی است. بحث در حال حاضر در حال انجام است تا استفاده از اینترنت, تلفن همراه یا گوشی هوشمند, بازی, خرید, و خوردن به عنوان رفتارهای اعتیاد آور مد نظر قرار گیرد (J. H. Kim, 2006). به نظر می‌رسد که اعتیاد به گوشی‌های هوشمند, آخرین اعتیاد رفتاری به شمار می‌آید. در علوم رفتاری, تمام اشخاص یا فعالیت‌هایی که قادر به تحریک فرد هستند به طور بالقوه اعتیادآور هستند (Alavi et al., 2012). در حالی که اتکا به مزیت این تکنولوژی افزایش می‌یابد، بنابراین ریسک بالقوه معتاد شدن به چنین

وسایلی مناسب است.
PREVALENCE OF SMARTPHONE ADDICTION
شیوع اعتیاد به تلفن های هوشمند
دولت کره اولین کسی بود که توانست سیاست ملی را برای مدیریت مشکلات اعتیاد به اینترنت ایجاد کند ( J . Ahn , 2012 ). از آنجا که کره‌جنوبی خود را به عنوان رهبر جهانی در اینترنت با سرعت بالا و تکنولوژی پیشرفته تلفن همراه معرفی می‌کند، غیرمعمول نیست که نرخ مالکیت و اعتیاد به گوشی‌های هوشمند در جهان از بالاترین میزان در جهان باشد (Alam et al., 2014; U. Lee, Lee, et al., 2014). براساس نتایج نظرسنجی سال ۲۰۱۳ کره‌ای در نوجوانان, ۲۵.۵ % از افراد ۱۰ تا ۱۹ ساله در گروه خطر اعتیاد به گوشی‌های هوشمند در نظر گرفته شدند. این تعداد در سال ۲۰۱۱ از ۱۱.۴ درصد افزایش داشته‌است. دانش آموزان دبیرستانی بیشتر در معرض خطر قرار داشتند و ۲۹.۳ %، به دنبال آن‌ها دانش‌آموزان دبیرستانی (۲۳.۶ %) و دانش آموزان مقطع ابتدایی (۲۲.۶ درصد) بودند. این گزارش به روشنی نشان می‌دهد که اعتیاد به گوشی‌های هوشمند در بین جوانان بسیار جدی شده‌است.
فارسی کاربران معتاد به گوشی‌های هوشمند, میانگین ۵.۴ ساعت را با استفاده از گوشی هوشمند خود برای اهداف شبکه اجتماعی (40.6 %), جستجوهای اخبار (17.6 %), یا برای gamin گرم (8.3 %) صرف کردند. در کره, دانش آموزان مدرسه ملزم به تحویل تلفن‌های همراه و گوشی‌های هوشمند خود در آغاز روز مدرسه هستند که در عوض در پایان روز به آن باز می‌گردد.این کار نه تنها برای محدود کردن اعتیاد بلکه برای حفظ تمرکز دانش آموزان بر روی تحصیلات آن‌ها انجام می‌شود.در ایالات‌متحده, بسیاری از مدارس تلفن‌های همراه و یا تلفن‌های هوشمند را در مدارس ممنوع می‌کنند, زیرا می‌توانند به کلاس آسیب برسانند. مشکل اعتیاد به تلفن همراه به هیچ وجه confi به نوجوانان کره‌ای نیست.میزان شیوع اعتیاد به گوشی‌های هوشمند به ترتیب ۱۶.۹ %, ۱۲.۸ % و ۲۱.۵ % در سوئیس, اسپانیا و بلژیک برآورد شده‌است(Haug et al., 2015; Lopez- Fernandez, 2017). در مطالعه نوجوانان تایوانی, مشخص شد که ۱۰.۵۴ % یک تلفن همراه مساله‌ساز دارد. رواج اعتیاد به گوشی‌های هوشمند در ۱۱ تا ۱۴ سال در بریتانیا برابر با ۱۰ % بود(Lopez- Fernandez, Honrubia- Serrano, Freixa- Blanxart, & Gibson, 2014) . در میان نوجوانان هندی اعتیاد به گوشی‌های هوشمند ۳۹ % تا ۴۴ درصد گزارش شده‌است (Davey & Davey, 2014).
علاوه بر این، ۲۱.۴ % جوانان ایرانی و ۲۷.۴ درصد جوانان در هنگ‌کنگ به عنوان معتاد به تلفن همراه بوده‌اند (Babadi- Akashe, Zamani, Abedini, Akbari, & Hedayati, 2014).