عصر هوش مصنوعی

مناسب دیدم که فصل اول از اقتصاد دیجیتال را با داستانی در مورد گروه موسـیقی آر ای اِم آغـاز
کنم و از چگونگی استفاده این گروه از اینترنت برای معرفی خودشان و سپس گمانهزنیها در مـورد اینکه چگونه مسیر صـنعت موسـیقی متحـول شـد را بیـان کـنم. صـنعت موسـیقی همیشـه یکـی از
نیروهای ضد تحول در عرصه دیجیتال بوده اسـت. تقریبـاً دو دهـه، ایـن صـنعت بـا نادیـده گـرفتن حقایق، اینترنت را بهعنوان یک تهدید و نه فرصت در تاریخ خود تلقـی نمـود. کمپـانیهـای ضـبط
موسیقی با مدل کسبوکار سنتی به کار خود ادامه میدادند، به طوری که موسیقی را بهعنوان یـک محصول فیزیکی میدیدند و همین باعث شـد تـا ایـن صـنعت پوسـتر بچـهگانـهای از فرصـتهـای
دیجیتالی ناموفق را به نمایش بگذارد.
قبل از ظهور اینترنت ناشران موسیقی با مشکلات زیادی روبرو بودند. ضبط موسیقی یک صنعت با هزینههای هنگفتِ توزیع و پخش بود. همچنین تعداد زیادی از واسطهها مانند توزیـعکننـدگان و تبلیغکنندگان هریک بخشـی از ایـن فعالیـت را در دسـت داشـتند. بـه شـهرت رسـاندن یـک گـروه موسیقی بسیار هزینهبر بـود، امـا کمپـانیهـا مجبـور بودنـد بـرای کسـب جایگـاه در فروشـگاههـای موسیقی این کار را انجام دهند. کمتر از ۱۰درصد سیدیهـا میتوانسـتند سـوددهی داشـته باشـند،
بنابراین بهترین فروشندگان فقط میتوانستند ضرر و زیان فروشهای پایین خود را بپوشانند.
اینترنــت را میتــوان یــک موهبــت الهــی بــرای ناشــران موســیقی بــه شــمار آورد. بــا کنــار زدن
زیرساختهای عصر صنعت، تعداد بیشتری از نوازندگان توانستند در لیست سوددهی قرار گیرنـد.
اکنون کمپانیهای ضبط صدا با استفاده از شبکههای دیجیتالی به جای اینکه تمـام انـرژی خـود را
معطوف به سوپراستارهای بالقوه کنند، بسیاری از هنرمندان کوچک را پرورش میدهند. بـا چنـین
رویکردی بسیار بهتر میتوان به جامعه و فرهنگ خدمت نمود.
راه حل بازگرداندن صنعت موسیقی به سلامت اقتصادی این نیست که آهنگها را بفروشـید؛ بایـد
از یک مـدل تجـاری اصـلاح شـده اسـتقبال کـرد. صـادقانه بگـویم، پـس از انتشـار کتـاب اقتصـاد
دیجیتال یک دهه طول کشید تا بتوانم این نقطه نظر را کشف کنم. در سال ۲۰۰۳ ،در مقالهای در
نیویورک تایمز با عنوان “برخی توصیهها برای موسیقی در اینترنت” از این موضوع حـرف زدم کـه
موسیقی باید از قالب یک محصول که شخص خریداری میکند خـارج شـده و در مقابـل بـهعنـوان
یک خدمت که شخص با پرداخت کم به طور ماهانه در آن مشترک میشـود تبـدیل شـود. موسـیقی
مانند سایر انتخابهای لـوازم زنـدگی بایـد از طریـق اینترنـت انتخـاب و پخـش شـود و در نتیجـه
ایجاد شهرت برای نوازندگان، ترانهسرایان و ناشران از طریق این سیستم به وجود خواهد آمد.
من آن را “موسیقی اینترنتـی درهمـه جـا” نامیـدم. در سـال ۲۰۰۳ ،ایـن ایـده، “انقلابـی” بـه نظـر
میرسید. اما اکنون چنین خدماتی وجود دارد و به سـرعت نیـز در حـال رشـد اسـت. شـرکتهـایی
مانند Spotify ،Rhapsody و Pandora با کمک شرکتهای ارائه دهندۀ خدمات ابـری بـزرگ
مانند آمازون و گوگل برای پخش موسیقی بهرهمند میشوند. Netflix دامنه این مدل پخش را بـه
فیلمها و سریالها گسترش داده است. به موازات رشد و پیشرفت خدمات موسـیقی، هـر مشـتری
کانال خود و پایگاه داده خود را براساس علاقمندی خود در اختیار دارد – براساس هنرمنـد، ژانـر،
سال، ترانهسرا، شهرت و نظایر آن. به زودی شما میتوانیـد درخواسـت سرویسـی داشـته باشـید تـا
آهنگهای خاطرهانگیز دوران دبیرستان را که دارای ردیفهای عالی گیتار هستند بازیابی کنید.
در مسیر حرکت به آینده، برای “در همه جا اینترنت همه چیز است” آماده شوید.
آیا اقتصاد دیجیتال هنوز یک اقتصاد سرمایهداری است؟
در این مقدمه برای اصطلاح «اقتصاد جدید» یک مسئله ماهوی وجود دارد که در سـال ۱۹۰۵ رخ
داد و برای همه مدافعان آن از جمله من چالش بزرگی را رقم زد. اقتصاد مـا «سـرمایهداری» اسـت.
درحالی که هنگام صحبت از اقتصاد جدید بدون اشاره به اصـول اقتصـادی سـرمایهداری، دربـارهی
جنبـههـای مختلفـی از چگـونگی تغییـر انقـلاب دیجیتـال در کسـبوکار، دولـت و جامعـه بحـث
نمودهایم.
امروزه، تداوم نابسـامانی اقتصـادی جهـان باعـث شـده بسـیاری از افـراد “سیسـتم” را زیـر سـؤال
ببرند، امـا پیشـنهاداتی جـدی بـرای رهـایی از آن وجـود دارد. هنـوز در اروپـا دربـاره ی بسـیاری از
مشکلات اساسی سرمایهداری و چگونگی رفع آنها سؤال میکنند که آیـا اصـلاً اقتصـاد جدیـد بایـد
سرمایهداری باشد؟
بحران سرمایهداری یکی از مواردی است که والاستریت و حتـی خـود سـرمایهداران اخیـراً بـه ایـن
بحــث مــیپردازنــد. فایننشــیال تــایمز مجموعــهای چنــد بخشــی را در ایــن زمینــه ارائــه نمــوده و
اکونومیست، یک مدافع و اصلاح طلب خبره سرمایهداری، به طـور گسـترده نقـاط ضـعف و

سرمایهداری را مورد بحث قرار داده است.
حتی موسسات آموزشی کسب وکار به بحث در این مورد پرداختهانـد. دههـا کتـاب توسـط رهبـران
نوشـته متئـو ۲ ، کتـاب بیراهـه ۱ کسبوکار (مانند کتاب بحران دموکراسی سرمایهداری نوشته پوسنر
بیشاپ و مایکل گرین) نوشته شده است که در آنها همه چیـز از چگـونگی نجـات سـرمایهداری تـا
قابل نجات بودن آن مورد بحث قرار گرفته شده است.
در سال ۲۰۱۴ کتاب “سرمایه در قرن بیست و یکـم” از تومـاس پیکتـی اقتصـاددان مارکسیسـت
فرانسوی، رتبه اول را در فهرست کتابهای نیویورک تایمز بهدست آورد. پیکتی در ایـن کتـاب بـا
تحلیل مجموعهای از دادههای عظـیم ۲۰ کشـور نشـان مـیدهـد کـه سیسـتم سـرمایهداری براسـاس
نابرابری فزایندهای بنا شده است و نابرابریهای شدید، موجبات نارضایتی و تضـعیف دموکراسـی
را فراهم مینماید.