عوامل خطر

تعداد زیادی از عوامل خطر از طریق مطالعات زیادی شناسایی شده‌اند. از آنجا که رشد قشری کودکان و نوجوانان به طور کامل به دست نیامده است، کنترل نفس در مورد استفاده از دستگاه نیز توسعه‌نیافته است و منجر به آسیب‌پذیری بالا نسبت به اعتیاد به گوشی‌های هوشمند می‌شود (Gogtay et al., 2004). علاوه بر این, عملکرد بدن کودکان به طور کامل توسعه داده نشده است و این امر ممکن است در صورتی که بیش از حد در معرض مصرف گوشی‌های هوشمند قرار داشته باشد, تاثیر منفی داشته باشد. بررسی منظم گوشی هوشمند خود برای ارتباط همتا به یک روتین غیرقابل‌کنترل شده‌است که گاهی اوقات بدیهی تلقی می‌شود. تا به امروز چندین مطالعه بر روی اعتیاد به گوشی‌های هوشمند در بزرگسالان و جوانان انجام شده‌است، اما تلاش‌های اندکی برای مطالعه ریسک و عوامل حمایتی در کودکان انجام شده‌است. بنابراین بخش‌های زیر عوامل خطر نوجوانان و بزرگسالان جوان را توضیح می‌دهند.

Sociodemographic Factors
عوامل اجتماعی جمعیت شناختی
مطالعات پیشین نشان داده‌اند که در سنین پایین، زمان بیشتری صرف استفاده از یک تلفن همراه و مشکلات بیشتر مربوط به استفاده از تلفن همراه می‌شود (Bianchi & Phillips, 2005; Smetaniuk, 2014). تعجب‌آور نیست که افراد جوان‌تر تمایل بیشتری به پذیرش فن‌آوری جدید در مقایسه با افراد مسن دارند، زیرا جوانان بیشتر با عملکردهای نسبتاً پیچیده تلفن همراه آشنا هستند. علاوه بر این، از افراد جوان‌تر برای پاداش‌ها و بازخورد فوری با خود تنظیمی کمتر استفاده می‌شود(Howe & Strauss, 2009). محدودیت فیزیکی نیز می‌تواند نقش بازی کند. تغییرات در بصیرت و چالاکی دستی می‌تواند مانع از استفاده افراد مسن از گوشی‌های هوشمند به مدت زمانی طولانی شود (Bianchi & Phillips, 2005).
در یک مطالعه از میان ۱۶۴ دانشجوی دوره لیسانس ایالات‌متحده, بانوان زمان بیشتری را نسبت به مردان سپری می‌کردند (Roberts, Yaya, & Manolis, 2014). علاوه بر این, در یک مطالعه از دانش آموزان کالج کره‌ای, ماده‌ها با نمرات بالای اعتیاد به گوشی‌های هوشمند همراه بودند در حالی که مردان با نمرات بالای اعتیاد به اینترنت در ارتباط بودند(Choi et al., 2015). به طور کلی, تفاوت‌های جنسیتی در محتوا و هدف استفاده از گوشی‌های هوشمند آشکار شد. ماده‌ها زمان بیشتری را برای ارسال SMS, ارسال ایمیل و استفاده از خدمات شبکه اجتماعی صرف می‌کردند, در حالی که مردان زمان بیشتری را صرف بازی کردن می‌کردند (Heo, Oh, Subramanian, Kim, & Kawachi, 2014). از این رو, زنان می‌توانند فعالیت‌های مبتنی بر اینترنت مورد علاقه خود را بیشتر با تلفن‌های هوشمند انجام دهند, اما مردان احتمالاً هنگام بازی کامپیوترهای شخصی را بر روی گوشی هوشمند ترجیح می‌دهند(Choi et al., 2015). این به احتمال زیاد دلیل آن است که چرا اعتیاد به گوشی‌های هوشمند در زنان بیشتر به نظر می‌رسد.
در مطالعه ۱۹۷ نفر از بزرگسالان کره‌ای, گزارش شد که افرادی که در سطح تحصیلات پایین‌تر قرار دارند در معرض خطر اعتیاد به گوشی‌های هوشمند قرار دارند(Kwon et al., 2013). گروه بی‌کار در یک مطالعه از ۲۸۱ نفر از بزرگسالان اسپانیایی, تعداد قابل‌توجهی از مشکلات مربوط به استفاده بیش از حد از استفاده بیش از حد را نسبت به گروه‌های کنترل نشان داد (Lopez- Fernandez, 2017).
هیچ ارتباطی بین مصرف اضافی تلفن هوشمند و مصرف دخانیات و یا مصرف الکل تا به امروز مشخص نشده است. این موضوع مورد علاقه ویژه‌ای است چون مطالعات بر روی اعتیاد به اینترنت ارتباط خود را با مشکلات الکل نشان داده‌است (Hwang, Choi, et al., 2014). وجوانانی که از خانواده‌هایی می‌آیند با درآمد بالا تمایل دارند زمان بیشتری را صرف گوشی هوشمند خود کنند. از آنجا که دستگاه‌های جدید اغلب همراه با برنامه‌های متعدد به روز رسانی شده برای خرید عرضه می‌شوند، همگام با تغییرات سریع در این گروه – اقتصادی – اجتماعی(Castells, Fernandez- Ardevol, Qiu, & Sey, 2009).

می‌شود. مطالعه‌ای توسط اس. م. کیم و همکاران (2014) نشان دادند که تکانشگری یک عامل ریسک قابل‌توجه برای اعتیاد به گوشی‌های هوشمند است.
بسیاری از مطالعات رابطه نزدیکی بین پرخاشگری و اعتیاد به اینترنت را آشکار کرده‌اند. از نظر محتویات خاص, چت کردن آنلاین, پورنوگرافی, بازی آنلاین, و قمار آنلاین همگی در ارتباط با رفتار پرخاشگرانه هستند (Ko, Yen, Liu, Huang, & Yen, 2009; Yang, Yen, Ko, Cheng, & Yen, 2010). بدیهی است که چون گوشی‌های هوشمند می‌توانند به راحتی و به دفعات بیشتری به اینترنت دسترسی داشته باشند, تاثیر پرخاش از طریق یک گوشی هوشمند می‌تواند حتی از طریق اینترنت هم بیشتر باشد.
نویسندگان استدلال می‌کنند که گمنامی آنلاین ممکن است منجر به مسئولیت‌پذیری شخصی و کاهش هزینه‌ها شود. بنابراین، رفتار پرخاشگرانه به صورت آنلاین ممکن است به دنیای واقعی منتقل شود و ممکن است برای فرد معتاد به فرد معتاد و یا روابط بین فردی اش به صورت آنلاین و آفلاین،عواقب منفی قابل‌ملاحظه‌ای داشته باشد. بازدارندگی آنلاین به دلیل گمنامی آنلاین ممکن است منجر به جداسازی شود و می‌تواند رفتار پرخاشگرانه را به همراه داشته باشد. این فرآیند ممکن است برای نوجوانان مشکل‌ساز باشد چون قابلیت‌های کنترل شناختی آن‌ها ممکن است به طور کامل توسعه داده نشود.