اینترنت و اینترنت اشیا

اینترنت محبوب ترین شبکه کامپیوتری دنیا است که ابتدا به شکل یک پروژه تحقیقاتی آکادمیک در سال ۱۹۶۹ شروع و سپس در دهه ۱۹۹۰ میلادی به یک شبکه جهانی تبدیل شد. امروزه نیز توسط بیش از ۲ میلیارد نفر در سرتاسر دنیا استفاده می شود.
اینترنت به خاطر عدم تمرکزش مشهور است. نه کسی صاحب اینترنت است و نه کسی می تواند تعیین کند که چه کسانی به آن وصل شوند. در عوض، هزاران سازمان مختلف شبکه های خود را مدیریت کرده و درباره توافقنامه های اتصال دو طرفه، آزادانه مذاکره می کنند.
بیشتر مردم از طریق یک مرورگر وب به اینترنت وصل می شوند. در اصل، وب آنقدر محبوب شده که بسیاری مردم به اشتباه واژه های “اینترنت” و “وب” را به عنوان معادل یکدیگر به کار می برند. اما در عمل وب فقط یکی از کاربردهای فراوان اینترنت است. از جمله سایر کاربردهای اینترنت می توان به ایمیل، بیت تورنت، و اف تی پی اشاره کرد.
اینترنت کجا است ؟
از سرآغاز اینترنت، یعنی ۱۹۶۹ میلادی تا کنون فاصله ای طولانی طی شده. اینترنت که روزی ۴ سیستم کامپیوتری میزبان آن بودند حالا در بستر ده ها میلیون سیستم خفته. اینکه اینترنت مالک خاصی ندارد به این معنا نیست که به طرق مختلف نگهداری و نظارت نمی شود. جامعه اینترنت سازمانی غیر انتفاعی است که به سال ۱۹۹۲ تاسیس شده تا بر سیاست گذاری ها و پروتکل های ارتباطی اینترنت نظارت کند.
چه کسی اینترنت را ساخته است؟
اینترنت تحت عنوان پروژه ARPANET شروع شد، یک شبکه تحقیقات دانشگاهی که سازمان پروژه های تحقیقاتی پیشرفته (ARPA) که اینک با نام سازمان پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی (DARPA) شناخته می شود، آن را پشتیبانی می کرد. این پروژه توسط باب تیلور (Bob Taylor)، یکی از مدیران آرپا، هدایت می شد و شبکه آرپانت نیز توسط شرکت مشاوره بولت، برانک و نیومن ساخته و در سال ۱۹۶۹ عملیاتی شده بود.
در سال ۱۹۷۳، دو مهندس نرم افزار به نام های وینت سرف و باب کان شروع به کار بر روی نسل بعدی استانداردهای شبکه برای آرپانت کردند. این استانداردها که تحت عنوان TCP/IP شناخته می شوند، تبدیل به بنیان اینترنت مدرن شدند. آرپانت در ۱ ژانویه ۱۹۸۳ شروع به استفاده از TCP/IP کرد.
اما در دهه ۱۹۸۰، تامین هزینه اینترنت از ارتش امریکا به سازمان ملی علوم (NSF) منتقل شد. NSF شبکه های دور-بُردی را تامین سرمایه می کرد که در فاصله سال های ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۴ تبدیل به ستون فقرات اینترنت شده بودند. سپس در ۱۹۹۴، دولت کلینتون کنترل ستون فقرات اینترنت را به بخش خصوصی واگذار کرد. از آن زمان به بعد نیز سرمایه گذاری و اداره آن به شکل خصوصی صورت گرفته است.
جهانی را تصور کنید که در آن میلیاردها شیء روی شبکه های کامپیوتری با همدیگر ارتباط برقرار میکنند و اطالعات را به اشتراک میگذارند. مفهوم اینترنت اشیا به این صورت است که این اشیای بهه.پیوسته بهطور منظ. اطالعات را جمع آوری و تجزیه وتحلیل میکنند و از آنها برای شروع عمل، برنامه ریزی، مدیریت و تصمیم گیری استفاده میکنند. در این ایده، نهتنها دستگاههای الکترونیکی که ما با آنها روبه رو میشوی. یا محصوالتی که ازنظر تکنولوژی توسعه یافته اند (مانند وسایل نقلیه، ماشین لباسشویی و…(، بلکه همۀ اشیا )مانند غذا و لباس( به اینترنت متصل اند. با ظهور این
تکنولوژی، دیگر فقط انسانها نیستند که ازطریق اینترنت با یکدیگر تعامل دارند؛ بلکه محصوالت هوشمندی به بازار راه پیدا کردهاند که با یکدیگر و همچنین با انسانها ارتباط برقرار میکنند؛ گویی میتوانند با شما حرف بزنند. یخچالی که سخن میگوید و در صورت تمامشدن هریک از مواد غذایی بهطور خودکار آن را به فروشگاه نزدیک خانه سفارش میدهد، ساعتی که به حرفهای شما گوش میکند، ترموستاتهایی که دمای مطلوب و موردپسند شما را یاد میگیرند، خودرویی که به شما میگوید نیاز به قطعهای جدید دارد یا اتویی که مدتی روشن است و به شما هشدار میدهد تا بتوانید حتی با ریموت کنترل، از راه دور آن را خاموش کنید. اینها مثالهایی است از اینترنت اشیا. اینترنت اشیا برای بسیاری از شرکتهای تجاری و فروشگاهها نیز بسیار موفق عمل کرده و نشان داده است که میتوان آیندهای روشن برای این تکنولوژی در حوزۀ تجارت متصور بود. در حال حاضر
فروشگاههایی که از اینترنت اشیا استفاده میکنند، نگران تمامشدن محصولات خود نیستند؛ چون سیست. کنترل هوشمند انبار در هر لحظه از موجودی تمام محصولات مطلع است و حتی کار سفارش را نیز خود انجام میدهد. در سال 2010 تعداد اشیای فیزیکی و دستگاههای متصل به اینترنت حودود 5/12میلیون بوده است و تا سال 2020 انتظار میرود به عددی بو ین 30 توا 50 میلیارد برسو د؛ یعنی چندین برابر انسانهای متصل به اینترنت، اشیای متصل به اینترنت خواهی داشت.