عوامل روانشناسی

پیشنهاد شده‌است که عوامل از قبل موجود شانس تبدیل شدن به یک معتاد به گوشی هوشمند را افزایش دهند. مطالعات پیشین نشان داده‌اند که استفاده بیش از حد از وسایل الکترونیکی, ویژگی‌های روان‌شناختی از قبیل استرس, تنهایی, افسردگی و یا اضطراب را نشان می‌دهد. احساس منفی, ظهور نامطبوع و یا نارضایتی فرد, با منفی نگری به عنوان افسردگی, اضطراب, تنهایی و عصبانیت است. شواهدی برای حمایت از اینکه همبستگی بین احساسات منفی و سطوح اعتیاد به تلفن همراه وجود دارد, در سال‌های اخیر به سرعت جمع‌آوری شده‌است. مطالعه‌ای توسط Beranuy, Oberst, carbonell و Chamarro (2009) دریافتند که تنهایی, اضطراب و افسردگی در کاربران تلفن همراه مشکل‌آفرین, بالا است. یک مطالعه کره‌ای در سال ۲۰۱۴ توسط Baek, شین و شین در اعتیاد به گوشی‌های هوشمند در دانش آموزان ابتدایی, تفاوت آماری معنی‌داری در جنسیت, زمان استفاده, مالکیت و باطنی سازی (somatization, اضطراب / افسردگی و کناره‌گیری) بین گروه کاربری و گروه کنترل نشان داد.
Billieux (2012) پس از مرور چندین مقاله به این نتیجه رسید که علت دقیق اعتیاد به تلفن همراه با چارچوب نظری insuffi و تفاوت‌های میان متغیرهای روان‌شناختی در مقالات, ناشناخته است. براساس یک سنتز از این مطالعات, Billieux یک مدل یکپارچه را برای توصیف مسیر استفاده از استفاده از تلفن همراه مشکل ایجاد کرد (به عنوان مثال, علائم اعتیاد). عنوان پذیرفته‌شده یک مدل (PM) است; چهار مسیر دارد: (a) مسیر حرکت (b) مسیر نگهداری رابطه, (c) مسیر برون گرایی, و (د) مسیر اعتیاد سایبری. متغیر پیامد نهایی تاثیر منفی دارد (به عنوان مثال, علائم افسردگی, اضطراب). هنوز قطعی نیست که آیا اعتیاد به تلفن همراه علت اعتیاد به تلفن همراه را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد یا نه.
مطالعات کمی در رابطه با رابطه میان اعتیاد به تلفن همراه و علائم افسردگی و نیز دیگر عوامل روان‌شناختی از جمله استرس مزمن در بین نوجوانان انجام شده‌است (Augner & Hacker, 2012; S á nchez- Mart í nez & Otero, 2009; Thom é e, H ä renstam, & Hagberg, 2011). مطالعات کمی در زمینه اعتیاد به تلفن همراه و استرس نوجوانان فاش کرده‌است که افسردگی آن‌ها را دچار افسردگی کرده‌است (Koo & Kwon, 2014). نشان داده می‌شود که علائم افسردگی شدید ناشی از استرس تحصیلی و رابطه همسالان مشکل همسالان است که منجر به اعتیاد به تلفن همراه می‌شود. این گرایش نیز توسط a و همکاران (2009) برای نوجوانان در جنوب تایوان مطرح شده‌است, در حالی که Toda و Ezoe (2013) از ژاپن بیان داشتند که علایم افسردگی به طور مستقل بر درجه وابستگی تلفن همراه در میان جوانان ژاپنی تاثیر می‌گذارد.
کاربران گوشی‌های هوشمند با سطح بالاتری از اضطراب تعامل اجتماعی, سطح بالاتری از اعتیاد به گوشی‌های هوشمند را نشان دادند( Y.-K. Lee, Chang, Lin, & Cheng, 2014).
مطالعات پیشین نشان داده‌اند که افراد تنها و نگران تعامل آنلاین را ترجیح می‌دهند, زیرا اضطراب اجتماعی کم‌تر از زندگی واقعی است. اغلب افراد برای ارتباط اجتماعی که در آن پذیرفته می‌شوند، تلاش می‌کنند. اگر بین روابط اجتماعی مورد نظر و روابط اجتماعی واقعی فرد اختلاف وجود داشته باشد، ممکن است منجر به احساس تنهایی شود. اگرچه اینترنت و گوشی‌های هوشمند می‌توانند روابط اجتماعی کنونی خود را بهبود بخشند، اگر کسی روابط اجتماعی قبلی نداشته باشد، تنهایی را بدتر می‌کنند (Reid & Reid, 2007).

عزت‌نفس پایین یکی از ویژگی‌های شخصیتی اعتیادآور است (Marlatt, Baer, Donovan, & Kivlahan, 1988). افرادی که خود ارزش قائل نیستند، به احتمال زیاد در برابر فشار همسالان قرار می‌گیرند، که باعث می‌شود آن‌ها نسبت به درگیر شدن در رفتارهای اعتیاد آور آسیب‌پذیر شوند (Zimmerman, Copeland, Shope, & Dielman, 1997). علاوه بر این, عدم اعتماد به نفس می‌تواند افرادی را که به دام اعتیاد گرفتار شده‌اند, نگه دارد (Marlatt et al., 1988). در مورد اعتیاد به گوشی‌های هوشمند، عزت‌نفس پایین به عنوان پیش‌بینی‌کننده تلفن همراه و اعتیاد به گوشی‌های هوشمند مطرح شده‌است (Ha, Chin, Park, Ryu, & Yu, 2008). در مطالعه‌ای که تعداد معتادان گوشی‌های هوشمند را مورد بررسی قرار داد, عزت‌نفس پایین, ترس از عدم پذیرش, و نیاز به تایید, ویژگی‌های مهمی از معتادان گوشی‌های هوشمند هستند (Lapointe, Boudreau- Pinsonneault, & Vaghefi , 2013). سطوح پایین‌تر از خود – مقررات برای پیش‌بینی خطر بالای اعتیاد به گوشی‌های هوشمند پیدا شده‌است (van Deursen, Bolle, Hegner, & Kommers, 2015).
خود مقررات با احساسات و فرایندهای خودکاری کنترل می‌شود که توسط ایمپالس‌ها هدایت می‌شوند. عدم کنترل خود کنترل منجر به انواع مختلفی از رفتارهای مشکل و رفتارهای اجتماعی, از جمله رفتارهای تکانشی, غیر حساس و خطرناک می‌شود. مطالعه‌ای توسط اس. م. کیم و همکاران (2014) نشان دادند که تکانشگری یک عامل ریسک قابل‌توجه برای اعتیاد به گوشی‌های هوشمند است.
بسیاری از مطالعات رابطه نزدیکی بین پرخاشگری و اعتیاد به اینترنت را آشکار کرده‌اند. از نظر محتویات خاص, چت کردن آنلاین, پورنوگرافی, بازی آنلاین, و قمار آنلاین همگی در ارتباط با رفتار پرخاشگرانه هستند (Ko, Yen, Liu, Huang, & Yen, 2009; Yang, Yen, Ko, Cheng, & Yen, 2010). بدیهی است که چون گوشی‌های هوشمند می‌توانند به راحتی و به دفعات بیشتری به اینترنت دسترسی داشته باشند, تاثیر پرخاش از طریق یک گوشی هوشمند می‌تواند حتی از طریق اینترنت هم بیشتر باشد.
نویسندگان استدلال می‌کنند که گمنامی آنلاین ممکن است منجر به مسئولیت‌پذیری شخصی و کاهش هزینه‌ها شود. بنابراین، رفتار پرخاشگرانه به صورت آنلاین ممکن است به دنیای واقعی منتقل شود و ممکن است برای فرد معتاد به فرد معتاد و یا روابط بین فردی اش به صورت آنلاین و آفلاین،عواقب منفی قابل‌ملاحظه‌ای داشته باشد. بازدارندگی آنلاین به دلیل گمنامی آنلاین ممکن است منجر به جداسازی شود و می‌تواند رفتار پرخاشگرانه را به همراه داشته باشد. این فرآیند ممکن است برای نوجوانان مشکل‌ساز باشد چون قابلیت‌های کنترل شناختی آن‌ها ممکن است به طور کامل توسعه داده نشود.